Brief uit Bangui (C.A.R.)

Categorie: Nieuws Laatst bijgewerkt: zondag 04 mei 2014 Gepubliceerd: zaterdag 19 april 2014 Geschreven door Harm Tolsma

Bangui, 20 maart 2014

We geloven in die vrede, samen met hen !

Sinds een paar dagen ben ik terug in Bangui, de hoofdstad Van Centraal Afrika. Ik vertrok naar Bangui voor het eerst in november 2012, als permanent werkster van de beweging ATD Vierde Wereld samen met Michel, een Franse collega.

ATD Vierde Wereld verbindt wereldwijd mensen van verschillende oorsprong, sociale status, cultuur en levensbeschouwing om extreme armoede de wereld uit te helpen (voor meer informatie: www.atd-vierdewereld.nl). Ik woon en werk in 'La Cour' (= binnenplaats), van waaruit wij jongeren en volwassenen ondersteunen in hun acties.

Eind december 2012 begon het te rommelen en in maart 2013 vond er een staatsgreep plaats, president Bozize werd tot aftreden gedwongen door rebellen onder leiding van Michel Djotodia. We konden ons huis niet meer verlaten, maar we zijn nooit alleen geweest. Velen kwamen naar La Cour, ze staan steeds voor ons klaar, hoe moeilijk hun eigen leven ook is door al het geweld.

Jongeren van de beweging gingen, ondanks alles, door met het organiseren van straatbibliotheken voor de kinderen, eerst in hun eigen wijken en later in de vluchtelingenkampen waar ze zelf leven met hun families. Sinds december 2013 is nl. de helft van de bewoners van Bangui zijn huis en wijk uitgevlucht.

Jongeren komen naar La Cour, halen boeken, puzzels, spelletjes op. Sommigen komen onderweg langs de rebellen, die hen iedere keer vragen, om hun tassen open te doen. En ze doen het toch maar, iedere keer. Daarom hou ik het zelf ook vol. Die jongeren die doorgaan, het feit dat we bijna iedere dag bezoek krijgen, enz. Natuurlijk, we horen ook gewelddadige verhalen en mensen die familieleden verliezen. We horen van al die duizenden mensen die vluchten en in kampen terecht komen. We horen zelf ook af en toe zwaar geschut. Toch ben ik nooit echt bang geweest. We zijn omringd door mensen. "De balans is nooit zoek."

ATD Vierde Wereld heeft een lange geschiedenis in het land/de wijk. Mensen kennen ons en weten wat we doen. We worden gerespecteerd en dat is een bescherming. Sinds december 2013 hebben wij zelf ook leden van de beweging in ons huis opgenomen die op de vlucht waren voor het geweld. We zijn met zijn twintigen. Iedere ochtend om 6.30 uur beginnen we de dag samen met koffie en brood en aan het eind van de middag eten we weer samen. Ook al kunnen we er lang niet altijd op uit, het werk van de beweging gaat door. Leden van de beweging komen naar ons toe. We luisteren heel veel, we lachen, we zingen. Het leven wordt gedeeld. En er wordt ook serieus vergaderd, gewerkt, activiteiten voorbereid en samen nagedacht.

Vanuit de hele wereld ontvangen we steunbetuigingen voor alle leden van de beweging. En in Bangui bellen we elke dag leden van de beweging, om te weten hoe het met hen gaat, om hen berichten van andere leden door te geven, zodat we allemaal weten dat we niet alleen zijn.

We geloven in vrede, met hen. Het land lijdt, haar inwoners lijden, de echte vrede waarnaar een ieder zo hunkert, is nog ver weg, maar we blijven eraan bouwen, voorzichtig, langzaam, "want we geloven in die vrede, samen met hen !"

Froukje Dijkstra

http://www.atd-fourthworld.org/From-Bangui-Keeping-in-Touch-with.html